Eerst denken, dan spuien

Het viel me laatst weer op. Ik las de reacties op Social Media over een uitzending van RTL Late Night waarin dr. De Brauw, bariatrisch chirurg, vertelde over de overstap naar het Spaarne Ziekenhuis van het bariatrisch team van het inmiddels failliete Slotervaart Ziekenhuis. Ook zaten er twee dappere lotgenoten, eentje al geopereerd en de ander moest nog geopereerd worden. De reacties waren niet mals. Natuurlijk waren er begripvolle berichten, maar ook veel reacties die hard en veroordelend waren ten opzichte van obese mensen en de maagverkleiningsingrepen.

Social media hebben als effect dat dit soort uitingen nog groter worden, in de maatschappij zichtbaar zijn. Dat is soms, voor iemand die weet hoe het is om jarenlang te vechten tegen obesitas en die uiteindelijk – als laatste redmiddel – kiest voor een maagverkleining, best hard om te lezen. Maar ik vraag me ook af of die hardheid in dat denken nieuw is. Het was er al. En gelukkig wordt het denken over obesitas steeds genuanceerder en weten we steeds beter dat het niet alleen maar een kwestie is van ‘ieder pondje gaat door het mondje’.

Ik groeide op in een tijd zonder Snapchat, Instagram, fitgirls, facebook en alle online deel- en reageermogelijkheden. Dus in die zin werd ik – als te zwaar kind – gelukkig minder geconfronteerd met die hardere online wereld. Maar ook ik – als jong meisje – maakte gevalletjes fatshaming mee. Vriendinnen van mijn moeder die zich hardop afvroegen welke kledingmaat ik wel niet droeg tot zo’n oude knar die – toen ik met mijn vriendinnetjes opgetogen met lampionnetjes aan de deur kwam zingen voor Sint Maarten – zei dat ik geen snoep kreeg ‘want ik had al wel genoeg gehad.’

Natuurlijk, mijn rug is altijd breed genoeg geweest. Tegenwoordig alleen nog in figuurlijke zin. Ik kan wel wat hebben. Maar dat ik iedere opmerking over mijn gewicht me nog kan herinneren, zegt mij eigenlijk voldoende. Ja, het is kwetsend. En nee, het helpt kinderen echt niet om je ongevraagd en lomp uit te laten over hun gewicht. Kinderen beseffen zich vaak al op jonge leeftijd zonder enige hulp van buiten al prima of ze te zwaar zijn.

Laten we in ieder geval beginnen om te proberen ons zowel op social media als ‘in real life’ niet negatief over het gewicht van kinderen en tieners uit te laten. Want wil je hen nu echt ook een gebrek aan wilskracht verwijten? Het een kind van pak ‘m beet acht jaar al verwijten dat hij of zij te zwaar is? Of gaan we het hen gunnen om op te groeien zonder een scorekaart met veroordelende opmerkingen over hun gewicht in het hoofd? Ik hoop het zeer.

foto: Unsplash