Het verhaal van…

In gesprek met… Souad

Souad
Leeftijd: 39
Single
Beroep: junior juridisch medewerker binnen de rechtspraak
Woont in: Den Haag

----------------------------------------------------------
Ik ken Souad al jaren via onze gezamenlijke werkgever. Ik ontmoet haar thuis, omdat ze op dit moment aan huis gekluisterd zit nadat ze haar voet flink verbrandde bij een ongeluk met hete olie in de keuken van haar ouders.

Haar weg is geen standaard maagverkleiningsverhaal. In 2008, dus al tien jaar geleden, kreeg zij een maagballon. In 2009 een gastric sleeve en in 2010 een gastric bypass. Nadat ze weer in gewicht aankwam heeft zij uiteindelijk in februari 2017 een distale bypassoperatie ondergaan in het Bravis Ziekenhuis te Bergen op Zoom.

Ik bewonder Souad voor haar doorzettingsvermogen en het feit dat ze nooit bij de pakken gaat neerzitten.

-----------------------------------------------------------
Hoe is het met je?
Het gaat iets beter dan net na het ongeluk, maar de eerste tijd had ik ontzettende pijn aan mijn voet. Nu zit ik in de fase dat mijn voet ontzettend gaat jeuken. Ik kom nauwelijks de vier trappen af van mijn appartement naar beneden, gewicht zetten op mijn voet is eigenlijk niet te doen. Slapen gaat slecht. Ik probeer gezond te blijven eten. Ik ben best trots dat ik, zelfs nu het even echt tegenzit, me niet laat gaan in het eten van heel veel ongezonde dingen.

Hoe tot de beslissing gekomen je te laten opereren?
Ik kom uit een familie met veel zware mensen en niemand binnen mijn familie veroordeelde me om mijn gewicht. Ook al was ik zwaar, ik stond er wel gewoon. Maar ik zag aan mijn moeder dat zij zich nauwelijks meer kon bewegen vanwege haar gewicht en de artsen wilden haar eigenlijk niet meer opereren voor bepaalde klachten vanwege de risico’s die haar gewicht met zich bracht. Toen ben ik gaan denken over een maagverkleining. Ik wilde namelijk niet afhankelijk van anderen zijn. Ik dacht toen ‘wie gaat mij later verzorgen’ als ik het zelf niet meer zou kunnen. De beslissing heb ik uiteindelijk genomen naar aanleiding van een goed gesprek met een maatschappelijk werker. Het was een hele goede keuze om de operatie te laten doen, maar het was wel moeilijk. Je hebt al die ziekenhuisafspraken, je werk en ook nog eens je privéleven. Het was raar en confronterend om in de wachtkamer te zitten, een ruimte met alleen maar dikke mensen. Maar ik heb het gedurende die 10 jaar met de verschillende ingrepen het er steeds voor over gehad, al die gesprekken met chirurgen en psychologen, de controles, het reizen naar het ziekenhuis. Kun je nagaan hoe graag ik wilde afvallen…

De verschillende maagverkleiningsingrepen
Toen ik mijn sleeve kreeg kwam dat omdat op dat moment een gastric bypass niet mogelijk was, omdat de chirurg er destijds niet goed genoeg bij kon. Door de sleeve ben ik toen heel goed afgevallen, van 200 kilo naar 150 kilo, maar omdat ik er qua gewichtsverlies nog niet was, heb ik toen een gastric bypass gekregen. Toen ben ik daarmee afgevallen naar 120 kilo. Dus die ingreep heeft mij een zetje gegeven. Er is mij in die tijd wel verteld dat er een grens zat aan het afvallen en dat het niet reëel zou zijn om te verwachten dat ik onder de 100 kilo zou komen, maar die boodschap kwam op één of andere manier niet bij me binnen. Het heeft steeds meegespeeld dat ik heel graag iets aan mijn huidoverschot wilde laten doen en bij het gewicht van 120 kilo zou ik zeker geen plastisch chirurg vinden die mij zou willen opereren. Na de gastric bypass ben ik heel lang stabiel gebleven qua gewicht, dat was heel mooi. Ik voelde me goed. Maar toen ging ik aankomen. In het begin had ik het niet door. Ik had ook een andere eetstijl, ik nam lekkere dingen. Het was niet superveel, maar toch. Een koekje hier en een zakje chips daar. Ik deed dat jaar na jaar. Ik at ook te vettig. Ik realiseerde me niet dat dat niet goed was. Op een gegeven moment tikte ik weer de 145 kilo aan. Daar schrok ik van. Dat gewicht is er eigenlijk in behoorlijk korte tijd bijgekomen. Toen ben ik gaan lijnen. Ik at geen vet meer, at geen brood en geen rijst en ik ging sporten. Vier keer in de week. Ik ging namelijk op vakantie naar New York en ik wilde fit zijn. Anders had ik daar alleen maar op een stoel kunnen zitten. Dat ging wel goed, maar na de vakantie liet ik dat lijnen en het sporten weer los. Daarna kwam ik helemaal snel weer aan. Zo’n 20 kilo in een half jaar. Ik ben teruggegaan naar het ziekenhuis. Ik raakte behoorlijk in paniek van het aankomen. Ik wilde een slikfoto omdat ik meer kon eten. De slikfoto was verder helemaal normaal. Mijn maag was niet uitgerekt. Ik werd naar een psycholoog verwezen en heb daar bijna een jaar gelopen. Ik ging met tegenzin het traject bij de psycholoog in, maar ik heb er toch best veel aan gehad. Hierna ben ik mijn leefstijl gaan aanpassen. Meer gaan letten op mijn voeding en gaan bewegen. Helaas leidde dit niet tot gewichtsverlies. Ik ben zelf actief achter de mogelijkheden van de vervolgoperaties aangegaan.

Hoe staat het qua herstel en nazorg na je laatste distale bypassoperatie?
Het herstel na de distale bypass verliep voorspoedig. Ik had echt nergens last van. Na de ingreep moest ik zes weken lang steunkousen dragen, dat heb ik braaf gedaan. Ik heb recent mijn laatste controle gehad in Bergen op Zoom. Daar kwam uit dat ik aan het ijzerinfuus mag. Die lage ijzerwaarden spelen al jaren. Ik vind het alleen maar fijn dat ik aan het ijzerinfuus mag omdat ik zo vermoeid ben. IJzerpillen slikken werkte niet voor mij. Ik moet voor het infuus wel naar Bergen op Zoom, ik mocht niet in Den Haag, dat is wel jammer. Vitamine D is ook al tijden te laag. Ik weeg mezelf thuis niet, dus toen de arts zei dat ik negen kilo was afgevallen sinds de laatste afspraak in januari 2018 was dat een fijne verrassing voor me. Misschien dat het bij mij gewoon heel langzaam gaat, het afvallen. Ik heb de chirurg gevraagd of er nog nieuwe ontwikkelingen waren die mij misschien kunnen helpen meer gewicht te verliezen, maar hij zei dat er niets nieuws was wat me op dit moment zou kunnen helpen. En ze gingen zeker mijn dunne darm niet nog korter maken. Vanwege het risico op complicaties.

Wat had je zelf anders kunnen doen gedurende de laatste tien jaar?
Ik zag het teveel als redmiddel, de bariatrische ingrepen. Nu weet ik dat een maagverkleining echt alleen een hulpmiddel is. Ik vind het nog steeds moeilijk. Ik heb er te lang over gedaan anders te leren eten. Dat zal bij anderen anders zijn. Ik zag jou op het werk lopen met je kaas en met je yoghurt. Nu doe ik dat beter. Ik verwijt het mezelf niet, maar ik vind het wel teleurstellend. Ik denk weleens ‘Was ik maar gediscliplineerder’. Dat aankomen vond ik echt heel erg.

Een gezin met veel maagverkleiningen. Hoe zit dat?
Mijn moeder, twee zussen, mijn broer en ik hebben alle een maagverkleining ondergaan. Stuk voor stuk hebben we het er wel moeilijk mee. We missen het eten. Dat eten speelt in ons gezin gewoon een grote rol. Hoewel mijn zussen behoorlijk slank zijn geworden, hebben zij het mentaal zwaar. Mijn broer heeft het fysiek zwaar, vooral ook omdat hij een ernstige huidziekte heeft.

Hoe is je zelfbeeld?
Ik ken de Souad die ik was niet meer van 200 kilo. Maar het te hoge gewicht dat ik nu heb wil ik ook niet. Dit gewicht dat ik nu heb vind ik echt erg. Ik kan mezelf niet zo accepteren. Ik heb iets ervaren van het lichter zijn en alles ging toen zo makkelijk. Bijvoorbeeld het traplopen. En ik zat zo lekker in mijn vel. Als ik nu loop vind ik dat ik weer waggel. Ik heb geen rust nu. Ik wil niet alleen maar gefocust zijn op die kilo’s teveel. Ik blijf in gevecht met mijn eigen lichaam en dat is zwaar. Elke dag weer praat ik mezelf moed in.

Wat vind je van je uiterlijk?
Ik heb last van huidoverschot. Nu ik weer wat zwaarder ben is mijn lijf wel weer wat opgevuld met vet. In het verleden heb ik heel veel last gehad van abcessen. Vooral mijn huidoverschot vind ik een mega stoorzender. Ik zal niet geopereerd worden aan mijn huidoverschot omdat mijn BMI daarvoor te hoog is. Ik kijk in de spiegel en ook al heb ik een leuk make upje op denk ik dan ‘goedemorgen buik’. Mijn buik is het eerste dat me opvalt. Een tijdje geleden ging ik dansen en er werd gefilmd, maar ik wil dan echt geen filmpjes zien waar ik in te zien ben. Dan zie ik namelijk alleen maar mijn buik. Toen ik slanker was vond ik mezelf knapper.

Ben je meer gaan bewegen na de operatie?
Sporten is echt niet mijn ding. Mijn broer is personal trainer, en is zonder maagverkleining heel veel gewicht kwijtgeraakt, en heeft een eigen gymruimte. Hij begrijpt niet dat ik niet vaker bij hem kom sporten. Het sporten is gewoon niet leuk. Als ik echt een zware training krijg lukt het me niet sommige dingen uit te voeren. Mijn buik zit dan in de weg. Ik wil alles doen hoor qua sporten, maar ik geniet er helemaal niet van. Wanneer iets me niet lukt qua bewegen wil ik dat niet toegeven. Ik wil alles kunnen. Ik leg de lat te hoog. Het is lastig om naar de sportschool te gaan. Zelfs al zegt mijn broer dat ik alleen maar een beetje op de hometrainer hoef te fietsen. Ik snap dat niet van mezelf. Het is ook niet dat ik geen tijd heb, ik heb geen kinderen. Dat ik niet ga sporten verwijt ik mezelf.

Hoe voelde destijds alle aandacht voor je slanker wordende lijf?
Toen ik zoveel was afgevallen wilde ik eigenlijk op mijn werk de post niet rondbrengen. Iedereen keek namelijk naar me. Ik wilde dat niet. Opmerkingen krijg je wel en ook veel nieuwsgierige vragen. Van sommigen kun je het hebben. Ze zeiden ‘zo, wat zie je er goed uit!’ Was ik vroeger een draak dan, vroeg ik me af. Of was ik daarvoor een minder leuk mens? Die aandacht heeft zoveel met me gedaan. Ook tijdens feesten maakte ik echt een entree na het afvallen. Iedereen vroeg wat ik had gedaan om zoveel af te vallen. Ze begrepen niet wat er allemaal bij kwam kijken bij het afvalproces. Mensen weten bijvoorbeeld gewoon niet wat voor impact het heeft op je huid.

Zou je anderen het ondergaan van een maagverkleining aanraden?
Ik zou altijd eerst zelf proberen af te vallen en het alleen doen als je het zelf echt niet kan. Het is een enorme investering en dat voor de rest van je leven. Denk bij het nemen van je beslissing niet alleen aan het uiterlijk.

Vervelende opmerkingen gekregen?
Ik vind het vervelend als ze zeggen dat afvallen na een maagverkleining niet ‘op eigen kracht’ is. Je gaat je dan verdedigen en ik wil dat niet. Het is ook nog eens zo dat één van mijn broers heel veel gewicht is verloren door te sporten en te lijnen. Ze vergelijken mijn broer met mij. Ik wil dat niet. Ik ben ik en hij is hij. Mijn zorgen waren heel anders. Ik vind het vervelend dat mensen zo letten op wat ik eet en dat ze dan opmerkingen maken zo van ‘heb je nu alweer honger?’ Houd je niet zo bezig met mijn eetpatroon alsjeblieft.

Waar zou meer aandacht voor moeten zijn na de operatie?
Er zou meer aandacht moeten komen voor de psychische kant. Hoe ga je om met je veranderende lichaam? Dat soort dingen.

Wat is het voornaamste gevolg van je laatste ingreep (de distale bypass)?
Ik merk als gevolg van de operatie een verandering in mijn stoelgang. Voorheen had ik last van obstipatie, maar nu is het zo dat als ik moet dan moet ik ook echt. Eigenlijk vind ik dat fijn. Je weet wanneer je moet, het is dan niet meer uit te stellen. Na mijn werk ga ik direct naar huis omdat ik alleen bij hoge nood op mijn werk naar de wc wil gaan. Ik zit namelijk zeker een half uur op de pot. Na deze operatie was het opnieuw ontdekken, leren en aanpassen. Soms denk ik weleens ‘wat heb ik mezelf aangedaan’. Ik kijk stiekem naar mogelijkheden in het buitenland om daar wat aan mijn huidoverschot te laten doen, omdat ze me in Nederland niet gaan opereren vanwege mijn te hoge BMI. Als ik alleen maar zou worden geholpen aan mijn buik en benen. Met de rest kan ik leven.

Heb je een tip voor aanstaande geopereerden?
Je hebt veel meegemaakt door het hele maagverkleiningstraject, wees trots op jezelf! Dat vergeet ik zelf weleens. Ik had ook thuis kunnen zitten met een gewicht van boven de 200 kilo. Ik werk en doe volop mee in de maatschappij. Maar makkelijk is het niet. Ik ben nog steeds te zwaar en uiteindelijk is bijna iedereen slank om je heen en daar kom jij weer met je dikke lijf. Maar ik zou willen dat iedereen beseft dat hij/zij gewoon mooi en goed is, ook met een dik lijf.