My surgiversary, baby (de balans opmaken na 3 jaar maagverkleining)

Afgelopen zaterdag was het op de kop af drie jaar geleden dat ik op een vroege ochtend in het MC Slotervaartziekenhuis mijn gastric bypass kreeg. Pak an, die kleine maag. Ik heb mijn surgiversary (you gotta love die Amerikaanse termen) goed gevierd die dag. Tijd om de balans op te maken van de afgelopen drie jaar leven met verkleinde maag.

Want dat balans opmaken, stilstaan bij alle veranderingen, dat heb ik de afgelopen drie jaar te weinig gedaan. Terwijl het ondergaan van de maagverkleining en de tijd voor en na de ingreep door de meeste lotgenoten die ik spreek beschreven wordt als lifechanging. Gek eigenlijk dat we er dan niet meer van vastleggen. Dat was voor mij dan ook aanleiding om het invulboek ‘Dagboek van mijn maagverkleiningstraject’ te maken. Maar ja, dat was er in 2015 dus nog niet. Helaas! Dus maar even uit het blote hoofd, want ik ben jammer genoeg veel behaalde mijlpalen en bijzondere momenten vergeten van die heftige periode uit mijn leven.

Veel veranderd en toch ook weer niet

Is er veel veranderd in mijn leven na de maagverkleining? Ja en nee. Ik moet nog steeds elke dag de vaatwasser inruimen, mijn zoon achter zijn broek aanzitten om langer dan 2 seconden de tandenborstel in zijn mond te houden en er moet gewoon gewerkt worden voor brood op de plank. Ik woon in hetzelfde huis waar ik nog steeds struikel over verdwaalde Nerf-pijltjes en ik soms gek word van de nogal aanwezige hobby van mijn man: accordeon spelen… Kortom, het leven met verkleinde maag is in de basis, je weet wel, z’n gangetje. Gewoon. Daily life. Met leuke dingen, maar ook zaken waar je niet zo’n zin in hebt. Die toch gedaan moeten worden.

Elke dag hard werken

Het went ook, zo’n verkleinde maag. Hoewel ik niet meer dagelijks bewust stilsta bij mijn afwijkende anatomie probeer ik steeds mijn leefstijl af te stemmen op mijn maagverkleining. In die zin ben ik er dus nog regelmatig mee bezig. En is het elke dag weer hard werken. Iedere dag je multivitaminen nemen, voldoende slapen, goed voor jezelf zorgen. Bovenal gezond eten, en dat zes keer per dag, bewuste keuzes maken. Dat is echt wel anders dan voor de operatie, toen mijn eetpatroon meer leek op het grote ‘pakken wat je pakken kunt’. Dat ik na mijn gastric bypass opeens groente lekker ben gaan vinden… Zo onverwacht, maar serieus een zegen.

Ook mentaal heb ik een flinke reis afgelegd. Van gebukt gaand onder mijn zware lijf tot behoorlijk zichtbaar. En freaking twee boeken geschreven. Dat had ik niet gedurfd toen ik nog een BMI aantikte van 40. Assertiever ben ik geworden. Wanneer mannen van de bezorgdienst me proberen wijs te maken dat het naar boven tillen van de nieuwe wasmachine ‘niet bij hun takenpakket’ hoort, wapper ik ze net zo makkelijk om de oren met de algemene voorwaarden van hun eigen firma waarin staat dat ze fijn even mogen tillen. Het bevalt me prima, dat meer opkomen voor mezelf. En terwijl het me voor de maagverkleining behoorlijk ontbrak aan discipline, verbaas ik mijn naaste omgeving nog steeds met het volhouden van mijn gezonde leefstijl. Dat voelt heel erg goed.

Kwetsbaar

Maar vind ik ongezondere dingen als donderslag bij heldere hemel niet meer lekker? Neen, helaas. En ja, ik kan gewoon nog aankomen wanneer ik meer eet. Dat ik te maken kreeg met wat complicaties, en die vallen heus mee vergeleken bij de complicaties die andere lotgenoten hebben gekregen, was af en toe pittig. Vooral omdat veel lichamelijke klachten die we na de maagverkleining kunnen hebben niet één-twee-drie te diagnosticeren of op te lossen zijn. Ik las laatst een interview waarbij een bariatrisch arts het ondergaan van een maagverkleining omschreef als ‘het inbouwen van een handicap’. Hoewel ik begrijp wat hij bedoelt, zie ik het zelf toch niet als handicap, maar wel als blijvende kwetsbaarheid, die afwijkende anatomie. Maar dat besef van die kwetsbaarheid zorgt er juist voor dat ik extra mijn best doe. Om zo gezond mogelijk te leven met verkleinde maag.

Op naar de volgende drie jaar!