oude gewoonten

Oké, dus mijn zondag verliep heel anders dan gepland. Ik zou namelijk samen met mijn team De Kilometervreters de City Pier City loop gaan rennen. We hebben daar maandenlang voor getraind en naartoe geleefd. Met militaire precisie werden gisteren door de teamleden de blauwe renshirts, de startbewijzen, regenponcho’s, waterflesjes en windjackjes neergelegd. Gezonde spanning werd gevoeld en gedeeld op de app. Zo veel zin hadden we. Zelfs TV West wilde ons interviewen voor en na de loop. Hoe leuk allemaal!

Helaas, het mocht niet zo zijn. Vanochtend om 7:00 uur kwam het bericht door dat het hardloopfeest niet door zou gaan. Teveel regen en wind en volgens de organisatie niet verantwoord voor de 41.000 ingeschreven lopers. De gehele CPC was afgelast.

Natuurlijk, er zijn absoluut ergere dingen, maar toch was het behoorlijk balen voor alle betrokkenen. Voor alle lopers, de organisatie en vrijwilligers. Maar ik dacht voornamelijk aan mijn team. Aan al die kanjers die met mij en mede-oprichtster Simone waren meegegaan in dit avontuur. Die ik zo ontzettend die medaille om de nek had gegund. En het schuldgevoel kwam ook om de hoek kijken. Richting de teamgenoten en de geweldige trainer Frido die veel vrije tijd in het coachen van ons team heeft gestopt, de sponsoren die de renshirts en de startbewijzen financieel mogelijk hebben gemaakt. Het werd even een grote bal aan schuld- en baalgevoelens. Ik weet het, aan de weersomstandigheden kon ik niets doen, maar ik was immers wel mooi degene die het hele plan had bedacht en daar iedereen in mee heb genomen.

En tjeez, ik dacht dat de tijd van ongebruikte startnummers inmiddels achter me lag. Ik had toen ik nog te zwaar was namelijk de gewoonte me in te schrijven voor allerlei loopjes, in de hoop dat die inschrijving me dan zou motiveren om van de bank af te komen. Dat werkte nou niet echt goed. Maar deze keer had ik getraind. Ik was er klaar voor. Had er enorm veel zin in. Maar het mocht dus niet zo zijn.

En wat deed Visser dan vroeger bij het ervaren van minder leuke emoties? Pré maagverkleining zeg maar. Eten. En waar had ik vandaag enorm zin in. Juist. Eten. Een paar jaar geleden was ik nog losgegaan op een halve liter Ben&Jerry’s. Dat heb ik gelukkig kunnen voorkomen vandaag en dat had me vast ook gevloerd qua beroerd voelen met mijn verkleinde maag. Maar dat dat eetmonster weer z’n kop opstak… Best confronterend. Ik at vandaag meer dan gebruikelijk en ook meer ongezonde ‘snaaidingen’. Een lepeltje uit de Nutellapot, het aangeboden koekje bij de koffie, extra plakken kaas op mijn boterham en een cracker teveel. Niet goed. Maar het klopt wat iedereen zegt. Met een maagverkleining word je niet aan je hoofd geopereerd. Je relatie met eten zal wellicht nooit zorgeloos verlopen. In ieder geval drukte het ervaren van die eetzin mij weer met mijn neus op de feiten. Het blijft noodzaak je bewust zijn van oude patronen. Zo snel mogelijk jezelf weer bij de lurven pakken wanneer je in oude eetgewoonten vervalt, je gezonde eetpatroon op de rit krijgen. En bovenal ook een andere manier vinden om met emoties om te gaan.

Zoals bijvoorbeeld een stukje rennen in plaats van terug te vallen op de oude vrienden Ben&Jerry's. Ik heb me inmiddels al ingeschreven voor een nieuwe 5 kilometerloop. Net zoals veel van mijn lieve Kilometervreters dat hebben gedaan. We gaan er weer tegenaan!