Zorgvrager of zorgmijder?

Toen ik een klein meisje was kroop ik onder mijn bed wanneer onze huisarts bij ons over de vloer kwam. Nee, dit wordt zeker geen #metoo verhaal, maar meer een gevalletje van bang voor de huisarts. Want in mijn (kinder)oogjes had hij alles te maken met naalden, pillen, pijn en dat soort gezellige dingen. Had ik even vette pech, de huisarts en z’n echtgenote waren goed bevriend met mijn ouders en kwamen dan ook vrij vaak over de vloer. Daar lag ik dan weer stof te happen onder mijn bed met mijn Snoopy-knuffel onder mijn arm geklemd totdat mijn moeder me aan mijn enkels weer onder het bed vandaan trok.

Het zal toch wel meevallen…

Hoewel ik dat onder mijn bed kruipen snel ben afgeleerd, ben ik nooit echt fan geworden van artsen bezoeken. Voor mezelf dan, want ik wilde vroeger heel graag arts worden. Ik kijk nog steeds met veel plezier naar allerlei medische programma’s terwijl mijn man vraagt of ik niet naar een andere zender kan zappen. Misschien raar maar waar: het bijwonen van een maagverkleiningsoperatie staat hoog op mijn bucketlist. Het is niet dat ik nog steeds bang ben voor naalden en pijn, maar ik heb nooit zo’n zin in medisch gedoe. Wie wel, hoor ik je zeggen. Ook wil ik niet onnodig een beroep doen op de schaarse tijd van artsen en ben ik een ster in het wegrationaliseren van lichamelijke klachten. Een dagje geen last: kijk, het is weg! Het zal wel aan die prikkelbare darm liggen. Of iets dat ik gegeten heb. De volgende tactiek paste ik ook veelvuldig toe: wanneer het over twee weken niet weg is, ga ik echt. Lekker uitstelgedrag dus. Terwijl ik bijvoorbeeld echt een aardige, begrijpende huisarts heb. Dus daar ligt het dan ook weer niet aan. Toen ik nog zwaar was vond ik het vreselijk als ik kleren omhoog moest trekken om mijn buik te laten onderzoeken. Dat speelde ook wel mee.

Zorgmijder

Een zorgmijder, dat ben ik. Toen ik het traject inging richting maagverkleining wist ik dat ik deze houding snel moest laten varen. Zowel kort na de operatie als op langere termijn kunnen zich bij mensen met verkleinde maag echt behoorlijk ernstige complicaties voordoen. Dat je op tijd medische hulp inschakelt kan in zo’n geval van levensbelang zijn. Ik nam me dan ook plechtig voor na mijn operatie gelijk hulp in te schakelen bij klachten.

Laat klachten uitzoeken

En hoe ging dat met dat zorg vragen na mijn gastric bypass? Nog niet zo best. Ik moet zelf toch verplicht mijn eigen boek herlezen. Tijdens het schrijven van mijn boek ‘Een maagverkleining, en dan?’ heb ik namelijk meegelopen met de poli van dr. Biter. Ik heb hem gevraagd naar zijn ‘gouden’ tip voor mensen die een verkleinde maag krijgen of al hebben. Hij zei dat hij zo graag zou willen zien dat mensen die klachten ervaren daar hulp voor zoeken. Dat we niet te snel moeten denken dat bepaalde klachten ‘er vast bij zullen horen’. Dat voor veel zaken een relatief eenvoudige oplossing voorhanden is. Wijze woorden van dr. Biter.

Laatst heb ik te lang doorgesudderd met mijn klachten. Ik had al maandenlang keelpijn. De huisarts bij wie ik uiteindelijk terechtkwam vermoedde refluxklachten (maagzuurklachten). Het maagzuur kan vooral ’s nachts je slokdarm inlopen en zelfs hierbij je keel irriteren. Aan de maagzuurremmers gegaan en door een bariatrisch chirurg daarna een zwik andere medicatie gekregen waarmee ik ‘moest gaan experimenteren’. Eerlijk gezegd hielden de klachten aan. Laatst bij mijn jaarcontrole in het ziekenhuis toch maar aangegeven dat ik nog klachten had. Nu mag ik vrijdag voor een gi-ga-gezellige gastroscopie (een maagonderzoek) naar het Slotervaart. Ik kijk er niet zo naar uit, maar ik weet het. Wat mot dat mot.

Lieve lotgenoten, laat je klachten onderzoeken PUNT.